අලුත්කඩේ සහ පරණ මම

මම කවදාවත් අලුත්කඩේට ඇවිත් ගිනි අව්වේ,කලු කෝට් එකක් ඇඳගෙන රස්සාවක් කරන්න හිතාගෙන හිටපු එකෙක් නෙවෙයි.ඒත් අපි ආසා දේවල් අපිට කරන්න  නොලැබීමේ සිද්ධාන්තය අනුව මටත් එන්න උනා මෙතනට. මෙතනට එන්න කලින් ඉඳලම බොහොම ලස්සන සුරංගනා ලෝකයක් මවලා තියෙන්නෙ. ඕන තරම් සල්ලි, සැප, යාන වාහන..... ඒත් අවුරුදු හතර ගෙවිලා කෝට් එකත් දාගෙන එලියට බැස්සම තමයි තේරෙන්නේ මෙච්චර කල් තමන් අහු වෙලා හිටියෙ බොහොම දරුණු මාකටින් පාරකට කියලා, ඒත් එතකොට පරක්කු වැඩියි.තමන් මවාගෙන හිටපු සුරංගනා ලෝකෙ හොයාගෙන දුවන එක තමයි ඊලඟ රාජකාරිය. එහෙම දුවන ගමනෙදි යාලුවො, නෑදෑයො, මිනිසුන්ගෙ දුක, කඳුල මේ ඔක්කොටම ලැබෙන්නෙ මුදල්මය වටිනාකම්.වැඩි දෙනා කුහකකම ඉරිසියාව පිරිලා ඉතිරිලා ගිය නරුමයෝ වෙලා, ඒ අතර අතලොස්සක් වන සුන්දර මිනිස්සු හැංගිලා ගිහිල්ලා. මොනවා කරන්නද කියලා හිතාගන්න බැරුව ඉන්නෙ. මට බෑ නරුමයෙක් වෙන්න...... ඒත් එහෙම කියල උඩු ගං බලා පීනන්නද. මට තේරෙන්නෙ නෑ.......

අලුත්කඩේ....

අලුත්කඩේ කිව්වම අපිට එක පාරටම මතක් වෙන්නෙ මොකක්ද.....නඩු ,උසාවිය....මේ අලුත්කඩේ පොඩ්ඩක්වත් ලස්සන සුන්දර තැනක් නෙවෙයි. මේ පාර දිගේ, ගොඩනැගිලිවල රැව් පිලි රැව් දෙන්නේ මිනිස්සුන්ගෙ වේදනාව, දුක, ඒ වේදනාවට මිලක් නියම කරලා හිනාවෙන කලු කෝට් කාරයන්ගෙ හඬ.මිනිස්සුන්ගෙ ආදරය,සතුට,දුක,වේදනාව,සිනහව,කඳුල මේ ඔක්කොම දකින්න... එන්න අපිත් එක්ක ඇවිදින්න මේ අලුත්කඩේ වීදියේ......